Dit is dan mijn uiteindelijke muzo-box geworden. Het verhaal erachter:
Toen ik in de opleiding kwam, dacht ik van mezelf dat ik alles wist over muzo. Niet dus. Ik stond in het muzo-bos voor een gigantisch obstakel. Ik geraakte maar niet in de muzo-boom. Hoe hoog ik ook sprong. De lectoren zagen me sukkelen en boden me een laddertje aan. Zo kon ik naar de eerste tak klimmen en zo mijn reis verder zetten. Het is niet omdat ik al in de boom geraakt ben, dat ik meteen de weg naar boven al wist. Regelmatig raakte ik verdwaalt in de takken, en iedere keer moest ik terug op mijn stappen komen, trial and error. Uiteindelijk na lang zoeken en proberen vond ik soms toch een juiste weg. Via deze weg klom ik helemaal tot bovenaan, waar de mooie bloesems te vinden zijn, de mooie activiteiten. Nu ik de top van de boom bereikt had, kon ik kijken over het hele muzo-bos. Bijna alle ideeën die ik daar zie vliegen, kan ik nu omzetten tot mooie bloesems. Nu kan ik heen en weer klimmen in de boom en vind ik zelfs de schommel, waar ik met veel plezier over de ideeën nadenk. Het muzisch denken is een plezier geworden.
Het muzo-bos is een vrij kleurloze, onafgemaakte plek. Enkel de bloesems hebben hun mooie roze kleur mogen behouden. Het bos heeft hiervoor gekozen omdat het proces van de tocht, veel belangrijker is dan het product.
Liefs,
Elke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten